'Ooit liep ik de Dam tot Dam. Met Eddie. En jouw vader! Mooi, zo mooi.' - Opa Arie

Waar de herinneringen van vanochtend weg zijn gevaagd, zijn de herinneringen van vroeger blijvend. Wie er 's ochtends langs is geweest weet hij echt niet meer, wat hij heeft gegeten evenmin. Maar het werken op de kwekerij, de lange fietstocht naar zijn eeuwige liefde Mathilda (mijn oma !!) en het vaste hardlooprondje dat hij altijd met zijn broer liep. En dus de Dam tot Dam.

Via Suzie, de vriendin die iedereen zou moeten hebben, liep ik voor het eerst de Dam Tot Dam voor het Alzheimercentrum. Toen nog niet wetende dat opa een jaar later gediagnosticeerd werd. En ik bof. Want mijn opa herkent mij nog. Mijn opa kent de verhalen nog. Mijn opa vertélt de verhalen nog. Met z'n 91 jaar.

Zijn alzheimer maakt dat ik dit verhaal, het lopen voor het goede doel, onbeperkt aan hem mag vertellen. En dat hij elke keer weer reageert alsof het de eerste keer is. Vol enthousiasme, met altijd de herinnering van vroeger teruggevend.

Ik ben een dankbaar persoon. Mijn opa is 91. En herkent mij nog. Nu nog. Wat voor velen niet vanzelfsprekend is.

Ivanka